گند
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /گَند/
اسم
[ویرایش]
گَند
- کثافت، آلودگی. بوی بد، عفونت.
- (قالی‌بافی): کله، گره.
اسم
[ویرایش]گُند
- خایه.
استعاره
[ویرایش]
- گَند چیزی بالا آمدن (درآمدن): فساد آن آشکار شدن.
- گَند چیزی را بالا آوردن: کاری را بسیار بد انجام دادن، رسوا شدن.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین