جنگ اول هندوچین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد پرش به محتوا

جنگ اول هندوچین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جنگ اول هندوچین
بخشی از جنگ‌های هندوچین و جنگ سرد

تصاویر براساس حرکت عقربه‌های ساعت: نیروهای لائوس بعد از شکست در نبرد دین بین فو به آن سوی

رودخانه مکنگ در خاک لائوس عقب‌نشینی می‌کنند، نیروی دریایی فرانسه و کماندوهایش در ژوئیه ۱۹۵۰ در ساحل آنام فرود آمدند، تانک‌های سبک آمریکایی ام ۲۴ چافی توسط فرانسوی‌ها در ویتنام استفاده می‌شد،

کنفرانس ژنو در ۲۱ ژوئیه سال ۱۹۴۵، در ۲۱ ژوئیه ۱۹۵۴ گرومن اف۶اف هلکت که در خلیج تونکین خدمت می‌کرد برای فرود بر روی ناو هواپیمابر آرومانچ آماده می‌شود.
تاریخ۱۹ دسامبر ۱۹۴۶ (۱۹۴۶-12-۱۹) – ۱ اوت ۱۹۵۴ (۱۹۵۴-08-۰۱)
(۷ سال، ۷ ماه، ۱ هفته و ۶ روز)
موقعیت
هندوچین فرانسه، به‌طور عمده ویتنام
نتایج

پیروزی ویت مین[۱۰][۱۱][۱۲][۱۳]

تغییرات
قلمرو		 تقسیم موقت ویتنام
طرف‌های درگیر

ویتنام شمالی ویت مین
لائوس لائو ایسارا (۱۹۶۵–۱۹۴۹)

کامبوج خمرهای سرخ[۲]

  • کامبوج جبهه متحد ایساراک(۱۹۵۴–۱۹۵۰)[۳]

ژاپن ژاپن داوطلبان ژاپنی

پشتیبانی توسط:[۴]
 اتحاد جماهیر شوروی[۵]
 چین (۱۹۴۹–۱۹۵۴)[۵]
 آلمان شرقی[۶][۷]
 لهستان[۸]

فرانسه فرانسه

کامبوج پادشاهی کامبوج
(۱۹۵۴–۱۹۴۶)
پادشاهی لائوس پادشاهی لائوس (۱۹۵۳–۱۹۵۴)
ویتنام جنوبی ویتنام جنوبی (۱۹۴۹–۱۹۵۴)

پشتیبانی توسط:
 ایالات متحده آمریکا[۹] (۱۹۵۰–۱۹۵۴)
فرماندهان و رهبران

ویتنام شمالی هو شی مین
ویتنام شمالی وو نوین جیاپ
ویتنام شمالی فام ون دونگ
ویتنام شمالی ترونگ شینه

لائوس سوفانووونگ
کامبوج Son Ngoc Minh

سپاه اعزامی فرانسه

قوا
ویت مین :
ارتش منظم: ۱۲۵٬۰۰۰
بومی: ۷۵٬۰۰۰
نیروهای چریکی: ۲۵۰٬۰۰۰[۱۴]
داوطلبان نیروهای سابق ارتش امپراتوری ژاپن: ~۵٬۰۰۰[۱۵]
در مجموع: ~۴۵۰٬۰۰۰		 فرانسه:
سپاه اعزامی: ۱۹۰٬۰۰۰
نیروهای کمکی بومی: ۵۵٬۰۰۰
دولت ویتنام:
۱۵۰٬۰۰۰[۱۶]
در مجموع: ~۳۹۵٬۰۰۰
تلفات و خسارات
ویت مین:
۱۷۵٬۰۰۰–۳۰۰٬۰۰۰ مرده یا مفقود الاثر (برآورد تاریخ نگاران غربی)[۱۷][۱۸][۱۹][۲۰]
۱۹۱٬۶۰۵ مرده یا مفقود الاثر (آمار دولت ویتنام)[۲۱]		 اتحادیه فرانسوی:
۷۵٬۵۸۱ مرده (۲۰٬۵۲۴ فرانسوی بودند)[۲۲][۲۳]
۶۴٬۱۲۷ زخمی،
۴۰٬۰۰۰ اسیر
دولت ویتنام :
۵۸٬۸۷۷ مرده یا مفقود الاثر[۲۴]
جمعا: ~۱۳۴٬۵۰۰ مرده یا مفقود الاثر
۴۰۰٬۰۰۰–۸۴۲٬۷۰۷ مجموع کشته‌ها[۱۹][۲۵][۲۶]
۱۲۵٬۰۰۰–۴۰۰٬۰۰۰ غیرنظامیان کشته شده[۱۹][۲۷][۲۸][۲۹]

جنگ اول هندوچین (انگلیسی: First Indochina War) (که معمولاً به عنوان جنگ هندوچین در فرانسه و جنگ مقاومت ضد فرانسه در ویتنام شناخته می‌شود) در هندوچین فرانسه از ۱۹ دسامبر ۱۹۴۶ شروع و تا ۲۰ ژوئیه ۱۹۵۴ ادامه پیدا کرد. این نزاع در جنوب بین فرانسویان و مخالفین ویت مین شان از سپتامبر ۱۹۴۵ آغاز شد. این درگیری طیفی از نیروها را درگیر خود کرده بود، از اتحادیه فرانسوی سپاه اعزامی فرانسه به شرق دور که توسط دولت فرانسه هدایت و توسط ارتش ملی ویتنام امپراتور سابق بائو دای حمایت می‌شد و در برابر ارتش خلق ویتنام و ویت مین ها (قسمتی از حزب کمونیست) که توسط وو نوین جیاپ و هوشی مین هدایت می‌شدند قرار داشت.[۳۰][۳۱][۳۲] گرچه این درگیری بیشتر کشور را دربر گرفت و به تحت الحمایه‌های هندوچین فرانسه در کامبوج و لائوس گسترش یافت با این حال بیشتر درگیریها در تونکین در شمال ویتنام اتفاق افتاد.

در کنفرانس پوتسدام در ژوئیه ۱۹۴۵ روسای ستاد مشترک آمریکا و بریتانیا تصمیم گرفتند که هندوچین در جنوب مدار ۱۶ درجه شمالی در جنوب شرق آسیا تحت فرماندهی تحت فرماندهی دریاسالار بریتانیایی لوئیس مونتباتن قرار بگیرد. نیروهای ژاپنی که در جنوب آن مدار مستقر بودند تسلیم او و آنها که در شمال مدار قرار داشتند تسلیم ژنرال چیانگ کای‌شک شدند. در سپتامبر ۱۹۴۵ نیروهای چینی وارد تونکین شده، و یک گروه کوچک ضربت بریتانیایی در شهر سایگون (پایتخت کوچین چین) مستقر شد. چینیها یک دولت ویتنامی تحت رهبری هوشی مین که آن زمان در هانوی (پایتخت تونکین) بر سر کار بود را قبول کردند. بریتانیایی‌ها از انجام چنین کاری در سایگون خودداری کرده، و برخلاف حمایت ظاهری نمایندگان دفتر خدمات راهبردی آمریکا از مقامات ویت مین، از همان ابتدا کار را به فرانسویها واگذار کردند. در ۲ سپتامبر، روز پیروزی بر ژاپن، هوشی مین در هانوی بنیانگذاری جمهوری دموکراتیک ویتنام را اعلام کرد. این دولت پس از استعفای امپراتور بائو دای، که تحت سلطه ژاپنی‌ها به حکمرانی ادامه داده بود، برای یک دوره بیست روزه به عنوان تنها دولت غیرنظامی بر کل ویتنام حکمرانی کرد. در ۲۳ سپتامبر ۱۹۴۵، نیروهای فرانسوی، با آگاهی فرماندهی بریتانیایی سایگون، نیروهای بومی جمهوری دموکراتیک را بیرون ریخته و احیای دولت فرانسوی را در کوچین چین اعلام کردند. جنگ چریکی بلافاصله در حوالی سایگون آغاز شد، اما فرانسویها به تدریج مجدداً کنترل شمال و جنوب هندوچین را بدست گرفتند. هوشی مین قبول کرد که برای وضعیت آینده ویتنام مذاکره کند، اما مذاکرات، که در فرانسه برگزار شد، در حصول به راه حل ناکام بود. پس از یکسال کشمکش پنهان، در دسامبر ۱۹۴۶ جنگ همه‌جانبه بین فرانسوی‌ها و نیروهای ویت مین بوقوع پیوست و در همین هنگام هوشی مین و دولتش زیرزمینی شدند. فرانسویها سعی کردند که هندوچین را با بازسازماندهی به صورت فدراسیونی از اعضای همراه به ثبات برسانند. آنها در ۱۹۴۹ امپراتور سابق بائو دای را به عنوان حاکم دولت جدیدالتاسیس ویتنام برسر کار بازگرداندند.

سالهای اول جنگ شامل شورشهای روستایی سطح پایین در برابر فرانسه بود. در ۱۹۴۹ درگیری تبدیل به یک جنگ متداول بین دو ارتش مجهز به سلاحهای مدرن که توسط ایالات متحده، چین و شوروی تجهیز شده بودند شد. نیروهای اتحادیه فرانسوی شامل نیروهای استعماری از امپراتوری سابقشان - مراکشی‌ها، الجزایری‌ها، و اعراب/بربرهای تونسی، لائوسی‌ها، کامبوجی‌ها و اقلیتهای قومی ویتنامی؛ سیاهان آفریقایی - و نیروهای حرفه ای فرانسوی، داوطلبان اروپایی، و واحدهای لژیون خارجی فرانسه می‌شدند. استفاده از نیروهای تازه‌نفس متروپلیتن برای جلوگیری از هرچه منفورتر شدن جنگ در خانه توسط دولت ممنوع شده بود. این جنگ توسط چپها در خانه «جنگ کثیف» خوانده می‌شد.[۳۳]

استراتژی سوق دادن ویت مینها به حمله به پایگاه‌های خوب محافظت شده در قسمتهای دور افتاده کشور و در انتهای مسیرهای لجستیکی در نبرد ناسان حتی با این وجود که پایگاه‌ها به علت کمبود بتن و فولاد نسبتاً ضعیف بود مورد تأیید قرار گرفت. تلاشهای فرانسه به علت محدودیت استفاده از تانکهای زرهی در محیط جنگل، کمبود نیروی هوایی قوی برای پوشش هوایی و بمباران فرشی، و استفاده از نیروهای بیگانه دیگر مستعمرات فرانسه (عمدتا از الجزایر، مراکش و حتی ویتنام) هرچه سخت‌تر شد. در عین حال وو نوین جیاپ از تاکتیکهای کارآمد و نوین آتش مستقیم توپخانه، کمین زدن به کاروانها و انبوه تفنگهای ضدهوایی برای ممانعت از تحویل محموله‌های زمینی و هوایی تدارکات همراه با استراتژی مبتنی بر استخدام ارتش منظم قابل توجهی که با حمایت گسترده مردمی همراه بود، دکترین جنگ چریکی و دستورالعملهای توسعه یافته در چین، و استفاده از ادوات ساده و قابل اتکای فراهم شده توسط اتحاد جماهیر شوروی استفاده کرد. این ترکیب برای پایگاه‌ها و استحکامات مرگبار بود، و در شکست قاطع فرانسه در نبرد دین بین فو به اوج خود رسید.[۳۴]

در کنفرانس بین‌المللی ژنو به تاریخ ۲۱ ژوئیه ۱۹۵۴، دولت سوسیالیست جدید فرانسه و ویت‌مین با هم توافقی کردند که به‌طور مؤثری کنترل ویتنام شمالی بالاتر از مدار ۱۷ درجه را در اختیار ویت مین قرار می‌داد و جنوب تحت حاکمیت بائو دای به حیات خود ادامه می‌داد. این توافقنامه از جانب دولت ویتنام و ایالات متحده محکوم شد. یکسال بعد بائو دای توسط نخست وزیرش نگو دین دیم عزل شد که به ایجاد جمهوری ویتنام (ویتنام جنوبی) منجر شد. بزودی شورشهایی که توسط شمال هدایت می‌شد، علیه دولت دیم گسترش یافت. این مناقشه تدریجاً به جنگ ویتنام ارتقا یافت.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Jacques Dalloz, La Guerre d'Indochine 1945–1954, Seuil, Paris, 1987, pp. 129–130, 206
  2. ↑ Jacques Dalloz (1987). La Guerre d'Indochine 1945–1954. Paris: Seuil. pp. 129–130.
  3. ↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. لندن: Verso, 1985. p. 80
  4. ↑ henrisalvador. "John Foster Dulles on the fall of Dien Bien Phu". Dailymotion. Retrieved August 19, 2015.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Viện trợ của Trung Quốc đối với cuộc kháng chiến chống Pháp của Việt Nam". Archived from the original on December 2, 2013. Retrieved August 19, 2015.
  6. ↑ «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱۸.
  7. ↑ "East Germany – The National People's Army and the Third World".
  8. ↑ Radvanyi, Janos (1980). "Vietnam War Diplomacy: Reflections of a Former Iron Curtain Official" (PDF). Paramaters: Journal of the US Army War College. Carlise Barracks, Pennsylvania. 10 (3): 8–15.
  9. ↑ "CNN.com – France honors CIA pilots – Feb 28, 2005". Retrieved August 19, 2015.
  10. ↑ Lee Lanning, Michael (2008). Inside the VC and the NVA. : Texas A&M University Press. p. 119. ISBN 978-1-60344-059-2.
  11. ↑ Crozier, Brian (2005). Political Victory: The Elusive Prize Of Military Wars. Transaction. p. 47. ISBN 978-0-7658-0290-3.
  12. ↑ Fall, Street Without Joy, p. 63.
  13. ↑ Logevall, Fredrik (2012). Embers of War: the fall of an empire and the making of America's Vietnam. Random House. pp. 596–9. ISBN 978-0-375-75647-4.
  14. ↑ (Windrow 1998، ص. 23)
  15. ↑ Ford, Dan. "Japanese soldiers with the Viet Minh".
  16. ↑ Windrow, Martin (1998). The French Indochina War 1946–1954 (Men-At-Arms, 322). London: Osprey Publishing. p. 11. ISBN 1-85532-789-9.
  17. ↑ Fall, Bernard, The Two Vietnams (1963)
  18. ↑ Eckhardt, William, in World Military and Social Expenditures 1987-88 (12th ed. , 1987) by Ruth Leger Sivard.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ ۱۹٫۲ Clodfelter, Michael, Vietnam in Military Statistics (1995)
  20. ↑ Stanley Kutler: Encyclopedia of the Vietnam War (1996)
  21. ↑ Chuyên đề 4 CÔNG TÁC TÌM KIẾM, QUY TẬP HÀI CỐT LIỆT SĨ TỪ NAY ĐẾN NĂM 2020 VÀ NHỮNG NĂM TIẾP THEO, datafile.chinhsachquandoi.gov.vn/Quản%20lý%20chỉ%۲۰đạo/Chuyên%20đề%204.doc
  22. ↑ Pierre Vermeren (2015). Le Choc des décolonisations: De la guerre d’Algérie aux printemps arabes. Éditions Odile Jacob. p. 16. ISBN 978-2-7381-6477-3.
  23. ↑ [۱]
  24. ↑ Dommen, Arthur J. (2001), The Indochinese Experience of the French and the Americans, Indiana University Press, pg. 252
  25. ↑ T. Lomperis, From People's War to People's Rule (1996)
  26. ↑ S. Karnow, Vietnam: a History (1983)
  27. ↑ Smedberg, M (2008), Vietnamkrigen: 1880–1980. Historiska Media, p. 88
  28. ↑ Eckhardt, William, in World Military and Social Expenditures 1987–88 (12th ed. , 1987) by Ruth Leger Sivard.
  29. ↑ Dommen, Arthur J. (2001), The Indochinese Experience of the French and the Americans, Indiana University Press, pg. 252.
  30. ↑ Vo, Nghia M. (August 31, 2011). Saigon: A History. McFarland. ISBN 978-0-7864-8634-2 – via Google Books.
  31. ↑ "Ho Chi Minh, President of North Vietnam". Encyclopaedia Britannica.
  32. ↑ "Vo Nguyen Giap, Vietnamese general". Encyclopaedia Britannica.
  33. ↑ Edward Rice-Maximin, Accommodation and Resistance: The French Left, Indochina, and the Cold War, 1944–1954 (Greenwood, 1986).
  34. ↑ Flitton, Dave. "Battlefield Vietnam – Dien Bien Phu, the legacy". Public Broadcasting System PBS. Archived from the original on 2021-10-30. Retrieved 29 July 2015.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جنگ اول هندوچین موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جنگ_اول_هندوچین&oldid=39428862»