Vento

Vento

(Hilda Dresen)

Kirlante neĝon furioze,

sur ebenaĵ' galopas vent',

ĝi flugas, flugas senripoze,

ne haltas ĝi eĉ por moment'.

Sur voj' timeme hom' veturas,

kaj tremas, tremas de la frost',

la vent' rikane preterkuras

kaj trapenetras lin ĝis ost'.

Incitas venton inertuloj

kaŭrantaj en senmova stat',

dum ŝirmon serĉas la okuloj

kaj almozadas pri kompat'.

La venton nur kuraĝ' imponas,

nur hom' de l' sankta malkviet',

al li ĝi frate manon donas,

ke li kunkuru kun impet'.

Ĝi volas, ke dum kur' ekardu

kaj palon perdu lia vang',

ĝi volas, ke la hom' sin hardu

kaj ŝtorme fluu lia sang'.