Венера Мілоская
| ||
| Агесандр (?) | ||
| Венера Мілоская. каля 130—100 да н.э. | ||
| Матэрыял | мармур | |
|---|---|---|
| Памеры | 2,02 м × см | |
| Луўр, Парыж | ||
| (інв. N 527, LL 299 і Ma 399) | ||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | ||
«Вене́ра Міло́ская» (Афрадыта з вострава Мілас) — знакамітая старажытнагрэчаская скульптура, створаная прыблізна паміж 130 і 100 гадамі да нашай эры.
Гісторыя стварэння
[правіць | правіць зыходнік]Шматлікія заваяванні Аляксандра Македонскага спрыялі распаўсюджванню грэчаскай культуры далёка за межамі Элады. З гэтага часу непасрэднымі суседзямі Грэцыі стала мноства розных народаў. Гэта прынесла новы рэалізм у мастацтва таго перыяду. Мастакі сталі аддаваць перавагу выяве розных граняў чалавечай прыроды. Нават статуі багінь зараз мелі чалавечыя твары.
Апісанне
[правіць | правіць зыходнік]Статуя багіні кахання Афрадыты (сярэдзіна II ст. да н.э.), з белага мармуру. Лічыцца, што стваральнікам яе з'яўляецца скульптар Агесандр (ці Александрас) Антыяхійскі (надпіс неразборлівая). Перш прыпісвалася Праксіцелю.
Скульптура ўяўляе сабой тып Афрадыты Кнідскай (Venus pudica, Венера сарамлівая): багіня прытрымоўвае рукой адзенне, якое звалілася з яе (упершыню скульптуру такога тыпу вылепіў Праксіцель, каля 350 да н.э.). Прапорцыі — 86х69х93 пры росце 164 см.
Гісторыя знаходкі
[правіць | правіць зыходнік]
Была знойдзена ў 1820 г. на востраве Мілас (Мелас) — адным з Кікладскіх астравоў у Эгейскім моры пры наступных акалічнасцях:
Французскі марак Аліўе Вуцье вырашыў, сыдучы на бераг, пашукаць старажытнасці (у той час быў бум на старажытнасці) для продажы. На пару з мясцовым селянінам Ёргасам Кентротасам ён адкапаў статую на развалінах старажытнага амфітэатра. Вуцье паспрабаваў угаварыць капітана неадкладна плыць у Канстанцінопаль, каб атрымаць дазвол на вываз, але капітан адмовіўся і Вуцье махнуў рукой на сваю знаходку. Але іншы марскі афіцэр Жуль Дзюмон-Дэрвіль адправіўся ў Канстанцінопаль і атрымаў дазвол. Па вяртанні ён выявіў статую на рускім судне, капітану якога адзін турэцкі чыноўнік заплаціў, каб ён перавёз статую ў Канстанцінопаль. Пасля цяжкіх перамоў з астраўлянінамі, Дзюмон-Дэрвіль усёткі дамогся выкупу статуі. Пазней турэцкія ўлады, узвар'яваныя тым, што такая каштоўная знаходка пакінула іх, загадалі падвергнуць найбольш уплывовых жыхароў вострава Мілас публічнай лупцоўцы.[1]
Рукі яе былі згублены ўжо пасля знаходкі, у момант канфлікту паміж французамі, якія жадалі адвезці яе ў сваю краіну, і туркамі (уладальнікамі вострава), якія мелі той ж намер.
Класіфікацыя і месцазнаходжанне
[правіць | правіць зыходнік]Статуя была набыта ў 1821 годзе і ў наш час захоўваецца ў адмыслова падрыхтаванай для яе галерэі на 1-м паверсе Луўра. Код: LL 299 (Ma 399).
Напачатку статую аднеслі да класічнага перыяду (510-323 гг. да н.э.). Але апынулася, што са статуяй прывезлі і пастамент, на якім было напісана, што Аляксандр сын Менідэса, грамадзянін Антыёхіі на Меандры, зрабіў гэту статую. І апынулася, што статуя адносіцца да эліністычнага перыяду (323-146 гг. да н.э.). Пасля пастамент знік і дагэтуль не знойдзены.
Зноскі
- ↑ Ланди Э. «Тайная жизнь великих художников», М. 2011, ISBN 978-5-98697-228-2. стр. 94
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Венера Мілоская- «Венера Мілоская» у базе даных Луўра (фр.)
- Бязрукая Венера Мілоская (200 год да нашай эры)
